Bireyler dünyaya geldikten sonraki erken çocukluk çağlarında edindikleri deneyimler yaşam boyunca yeme alışkanlıklarını temelinden etkilemektedir.

Kilolu yaşam süren, aileler belli şişmanlıkta çocuk isterler, zayıf çocuk sahibi olmak onları sıklıkla rahatsız eder. Bunun nedeni ya henüz kendi durumlarının farkındalığını yaşamamış olmaları ya da kıramadıkları önyargılarıdır. Aynı zamanda kaygılı aileler, kendi kaygılarını gidermek için çocuklarını olması gerekenden fazla beslerler.

Genellikle çocuklar aileleri istediği ve onları mutlu etmek için fazla tüketime yönelirler. Anne babalar, özellikle anneler çocuklarına fazla miktarda yiyecek tüketmeleri konusunda sözlü ya da sözsüz iletiler verir. Böylece çocuklar zaman içerisinde fazla yemeyi öğrenir, miktar algıları gelişmeye başlar ve böyle yaptıkça da ödüllendirilirler. Yemek bitmeden oyun oynayamamak, televizyon izleyememek, masadan kalkamamak, şeker-çikolata gibi tüketimlerin yasaklanması gibi yaptırımlar tam tersi olarak “Biraz daha ye” söylemi ardından bir ödül olarak çocuklara sunulur. Fazla tüketim yapan çocuklar her zaman diğerlerine örnek gösterilip övgü yoluna gidilir. Kilolu çocuklar ödülün ertelenmesini, özellikle yiyecek ödüllerinin ertelenmesini kabullenemezler ve bu zevkli ödülleri erteleyememe sonuçta aşırı yemeye, ardından da bağımlılığa neden olur. Ödül almanın ertelenmesi, çocukların belirli bilişsel ve toplumsal gelişme dönemlerinde kazandıkları becerilerdendir. Anne babalar çocukların kendi kendilerini ayarlama yeteneklerini göz ardı edip, yeme davranışları üzerine söz sahibi olmaya devam ederlerse, baskı ya da aşırı bir denetim kurmaya çalışırlarsa, çocuk bu beceriyi kazanamaz ve yeme eylemi üzerinde içsel ve kişisel denetimler geliştiremez. Yaşamın getirdiği zorunluluklar karşısında (örn: Okula gitme) ailenin kontrolü ortadan kalkmak zorunda kaldığında, bu çocukların kendilerini denetlemeleri yetersiz kalır ve yanlış tercihler yapmanın yanı sıra “ödül” olarak görülen tercihlere yönelerek kontrolsüz, denetimsiz, dengesiz yeme perçinlenmiş olur. Çünkü çocuklar, iç açlık uyaranlarına değil, dış yiyecek uyaranlarına yanıt vermeyi öğrenmişlerdir. Bu dönemde yemeği ya da yemeği hatırlatan uyaranları ne kadar çok görürse o kadar tüketime eğilim gösterir. Bu dönem doğrudan zayıflamak istiyorum diyenler topluluğuna yeni bir bireyin katıldığı dönemdir.