Merhabalar Ben Emine Adıyaman, Yağmur’un annesiyim.
Bir tanecik kızım o benim, hep kilo problemi yaşamıştık, doğduğundan beri kiloluydu. Diyetisyenlere gittik, mücadele ettik çoğu zaman verdik, çoğu zaman aldık ama tam olarak başaramamıştık. Sonra bir gün evde, yağmur okuldayken sponsor bir video görmüştüm Yaşam Boyu Form kampı diye. Tabi ki dikkatimi çekmişti ama yağmurun yaşı küçüktü, büyük bir cesaretti acaba yapabilir miyim diye çok düşündüm. Videonun en güzel yanı şuydu, çok sıcaktı, çok gerçekti bunu bir videodan bile alabildim. Sonra Yağmur geldi bunu onunla da paylaştım çok güzel bir kamp dedim. Haziran ayına yaklaşmıştık zaten Nisan, Mayıs ayıydı sonra beraber karar verdik ve başladık. Çünkü artık bir yerden başlamamız gerekiyordu, kızım çok mutsuzdu haliyle ben de çok mutsuzdum bunu anlayabiliyordum. Kötü besleniyordu, ne kadar destek olsak da bir yerde başaramıyordu. Hiçbir istediğini giymiyordu, hiçbir şekilde evden dışarı çıkmak istemiyordu. Müstakil bir evde yaşıyoruz, onun orta katta odası var. Hatta orayı satmayı düşünmüştüm, küçük 1+1 bir eve yerleşelim ve ben seni hep göreyim demiştim. Bunları düşünerek önce yola çıktık, karar verdik.
Önce telefonda görüştük, sonra kampa geldik, buraya gelmeden önce çok videolarınızı seyrettim. Bir çok burada kalanların, vakit geçirenlerin, kilo verenlerin bir çok videosunu seyretmiştim. Hepsinin ortak söylediği bir şey vardı burası için en başında “Biz burada bir AİLEYİZ!”. Aileyiz ama aile nasıl olabilir ki, bu kadar da değildir demiştim ama gerçekten burası bir AİLEYMİŞ. Biz de ailenin bir parçasıyız, aile sizin için ne ifade ediyorsa burası da benim için aynı şeyleri ifade ediyor.
Sonra kampa geldik, tabi ki hiç kolay değildi. Yağmuru bıraktık güzelce kampına, tabi çok zordu ilk defa ondan ayrılmıştım, onun için de çok zordu ama çok güveniyordum, çok inanıyordum. Bir kişiye böyle koşulsuz güvenemezsiniz ama Yusuf Hocayı gördüğümüzde ona çok inanmıştım, hiç gözüm arkada kalmadan kızımı emanet ettim. Tabi zor süreçlerdi benim için, onlar için değil. Hayatlarını yaşadılar, hiç gezmediği kadar gezdi, eğlendi, her dakika bir yerdeler. Arıyorum ben evde oturuyorum, üzülüyorum yok kızım evde diye o geziyor, eğleniyor. Şurdayım, burdayım diye gayet güzel zaman geçirdi.
2,5 aylık bir süreçti ve sürecimiz bitti. Yağmuru almaya geldiğimde, ilk geldiğim günkü hislerle alakası yoktu. Tabi Yusuf Hoca kızmadım değil, ben küçük tombil tatlı bir kız çocuğu bırakmıştım, karşımda gayet fit, gayet boyu uzamış, yüzü çok gülen, artık ne istediğini bilen bir genç kız vardı. Buradaki arkadaşlıkları çok güzeldi, onlara da değinmek istiyorum. Çok destek oldular kızıma çünkü o kampın en küçüğüydü ama hiç hissettirmediler, abi oldular, abla oldular hoca oldular, arkadaş oldular. Benim hayallerimi gerçekleştirdiler, hayallerimi yaşıyorum! İyi ki buldum, iyi ki tanıdım, iyi ki buraya geldik çok mutluyuz.
İnsanların hep bir kötü ön yargıları vardır, kampta verecektir ama çıktığında mutlaka alacaktır. Daha önce olmuştur, kampta verdi ama çıktığında geri aldı gibi. Biz kamptan çıktık, ikinci haftamızda tatile gittik, güzel bir hafta sonu tatili yaptık, ben tanıyamıyorum, ben bile inanamıyorum. Ben bile bilmiyormuşum 34 yaşındayım, bir çok şeyi yanlış biliyormuşum. Tatlı yemeden olabiliyormuş, pilav yemeden, ekmek yemeden. Taze fasulye ve yoğurt yiyoruz akşam yemeğinde ve çok mutluyuz, acayip güzel. Evet Çeşme de tatil yaptık, istediğimizi yedik tabi ki abartmamak kaydıyla. Sonra dedik ki biz iki gün de olsa biraz çıktık dedi Yağmur, bir hafta full time dedi spor ve sebzeye ağırlık verelim. Böyle bakıyorum yani. 5 kilo ağırlıkla mekik çekerken de bakıyorum, tanımakta güçlük geçiyorum. Gerçekten dedikleri gibi beden değil önce beyin değişmeliymiş. Ben olduğuna inanıyorum, daha yolumuz var uzun bir yolumuz daha var şimdi yarısındayız. Yusuf Hocanın destekleriyle inşallah ben de ondan güç alıyorum ara ara itiraf etmeliyim. Tabi arada ağlıyorum, her verdiği kiloda neredeyse ağlıyorum öyle duygusallıklarım da oluyor. Bana sorarsanız kendi gözlemlerimle bilgi, tecrübe, azim, hırs ve en güzeli de sevgi bunların hepsi bir araya geldiğinde sonuç bu oluyor. İyi ki varsınız, iyi ki buradayız ve her zaman da olacağız. Sizi seviyoruz.
YAĞMUR:
Merhabalar ben Yağmur.
14 yaşındayım. Kamptan önce hiçbir şekilde dışarı çıkmak, arkadaşlarımla gezmek istemiyordum Hep odamda yatmak, hiç hareket edesim, kıyafet giyerim bir şey alasım yoktu. Sebebi kendimi beğenmiyordum! Güzel bulmuyordum, giyince hani böyle güzel demiyordum asla, beğenip de çıkasım gelmiyordu. 105 kiloydum şimdi 85 kiloyum, 20 kilo verdim kamptayken 2,5 ay kaldım ve şu an hala devam ediyorum. Çok farklı duygular, çok güzel. Hep gezerim, tozasım, kıyafet alasım var, hiç yerimde durasım yok. Kolay değildi, ilk defa annemden ayrı kaldım ama çok eğlenceliydi, Yusuf Hocam olsun, Merve Hocam olsun hepsi bana destek oldu, çok güzeldi, çok eğlendim. Mesela yürümeyi asla sevmezdim, sabahları yürümek hiç istemezdim ama 1-2 haftadan sonra artık, kilo verdikten sonra bi farklı olmaya başladı, yürümek istedim spor yapmak istedim, spor yaparken mutlu oldum. Spor yapmayı aslında hiç sevmezdim yani evet ama sonra buraya alıştım, çok istiyorum gerçekten sporcu birisi olmayı.
Bence asla çekinmesinler, korkmasınlar evet alışmak zor benim yaşımda birisi için ama gelin, tanıyın zaten spor çok güzel bir şey onu fark ettim. Evinden uzaktasın, farklı bir yerdesin ama yine de mutlu olabiliyorsun, çok güzel şeyler yaşayabiliyorsun.